Drevna hibernijska saga nam je kroz stih prenela kako samo tri stvari čovek nikada u svom životu ne zaboravlja: svoju ljubav, predanog učitelja i velikog konja. Priča je upravo o trećoj „stvari“ koja se nikada ne zaboravlja... o zvuku kopita koji se razlegao diljem Starog kontinenta od Urala pa do germanskih šuma... o topotu, milozvučnijem od svirale Hermesove, koji je potekao sa Borika. Alhemija boričkih pašnjaka i omora i sinova arapske pustinje je započela krajem XIX veka. U Habzburšku monarhiju iz sirijskih pustinja Alepa knez Švarcenberg 1814. godine uvozi rasna arapska grla. Stvara se sistem ergela. Širenjem monarhije, arapske žive vatre dolaze i do visoravni 1100 metara nad kanjonom Drine. Na planinskom rajskom ostrvu, uz stručan nadzor (verovatno presudan uticaj inž. agronomije Milana Grkovića ’30-ih godina) i adekvatnu negu, pruženi su idealni uslovi za slobodno kretanje konja „gde su mogli čajeve pasti“. Formiran je manji tip arapskih konja. Siglavy, Gazal, Ilderin, Lenkoran, Kuhayen zaid, Saabich, kobile Luna, Kadina, El Hafi, O'Bajan i Hamdani... stotine vrhunskih grla. Linije koje su okarakterisane kao nenadmašne što se tiče atletskih atributa kao što su izdržljivost, snaga, motivisanost i uopšte atletskih predispozicija. Sem nagrada na sajmovima i takmičenjima širom Jugoslavije, borički arapski konji i njihovi potomci su postali glavne linije u najvećim svetskim ergelama. Lapis, konj čudesne sudbine, kome kao da je samo ime predskazalo šta će postati – kamen temeljac, kamen obnovitelj, sivi pastuv poreklom sa Borike plasirao se za “uticajnog priplodnog pastuva” za Trakehner rasu, gde je ostavio jednu od najznačajnijih linija u svetu konjarstva - Burnus liniju. Sem u trakenerskom uzgoju, tako i u nekim drugim pasminama, kao što su Oledburg, Hanveranac, itd.
Valja napomenuti da je nemački major Valter Šmit-Salcman, kome je Lapis bio dodeljen, odjahao na njemu na istočni front, u Rusiju, što iznosi preko 1500 km. Preživeli su pakao istočnog fronta i surovu rusku zimu i Lapis i oficir, i živi se vratili u Nemačku. Prema nekim podacima, zajedno su projahali oko 6 hiljada kilometara, što je ravno udaljenosti od Pariza do Njujorka. Nemački oficir je sigurno, uz paklene zvuke rata, slušao i vetar koji je dopirao iz raja kroz grivu našeg Lapisa, vetar o kojem je govorila jedna druga drevna mudrost...
Siglavy linija je preživela Prvi svjetski rat samo zahvaljujući ergeli Borike. Nestala je sa svih drugih. 30-ih godina prošlog veka Tibor Petko-Siantner, direktor ergele u Babolni, je pokušavao da ponovo uspostavi nestalu Siglavz liniju u ovoj čuvenoj mađarskoj ergeli. U cilju da stekne Siglavz pastuva, rođenog na Borikama 1925. godine, Petko-Siantner je našoj državnoj ergeli ponudio dva pastuva iz Kuhailan Zaid linije. Nakon sklopljenog dogovora, potomci Siglavija su se iz Mađarske proširili i u državnu ergelu Topolcijanki u Čehoslovačkoj i sve do nemačkog odgajivališta arapskih konja. Dva pastuva Kuhailan Zaid koji su pristigli na Borike iz Mađarske su dali nesamerljivi doprinos genetskom fondu naše ergele.
Moglo bi se pomenuti i ime Artemor, koji je ovenčan zlatnom olimpijskom medaljom na Olimpijadi u Moskvi, Vidfol, najčuveniji konj u Americi, Burnus, koji je 5 godina za redom pravio najveći broj elitnih konja u Njemačkoj, a među mnogobrojnim potomcima, skoro 40-ak imena su postigla najviše uspehe, Barton, osvajač zlatne olimpijske medalje, Habih, tamna, elegantna vatra evropskog konjarskog sporta, i mnogi, mnogi drugi. Reference kojim bi se podičile najelitnije svetske ergele.
